niedziela, 10 maja 2015

Kosmopolityzm


            11 lat jesteśmy już w Unii Europejskiej. Jak ten czas leci. Zastanawia mnie jak jest z  dzisiejszym polskim  patriotyzmem?  Czy większość Polaków uważa się najpierw za Europejczyków, obywateli świata, synami i córkami cywilizacji europejskiej, a dopiero potem mieszkańcami swojego regionu, miasta lub wsi? Czy też większość osób uważa się za Polaków ,a Europę traktuje tylko, jako polityczny i gospodarczy twór?
          Przytoczę Wam teraz cytat z książki Nad Niemnem będzie, to rozmowa Zygmunta Korczyńskiego z jego matką Andrzejową Korczyńską. Większość zapewne z Was pamięta tę  lekturę z lekcji języka polskiego. Postać Zygmunta Korczyńskiego była bardzo negatywnie oceniana, jako kosmopolitę bez żadnych wartości. Ja uważałam, że wychowany przez matkę z dala od Polski nie był on z nią związany, była mu ona obca. Był przyzwyczajony do wyższych standardów mieszkaniowych i cywilizacyjnych. Polska była krajem zacofanym w porównaniu z krajami zachodu, więc siłą rzeczy wolał wybrać inne miejsce do życia. 
             Dzisiaj Polacy  wyjeżdżają za granicę i nie zamierzają tu nigdy wracać , nie widzą tu przyszłości i nie mają też sił walczyć o inną Polskę, bo w końcu ile razy można o coś walczyć ? Walczyło tyle pokoleń i im się nie udało, więc dlaczego współczesnej młodzieży miałoby się udać?   Dlaczego mają się poświęcać? W imię, czego?
Może nadeszła epoka takich Zygmuntów Korczyńskich w wersji żeńskiej i męskiej a jeśli tak to czy jest to coś złego?

Rozmowa Zygmunta Korczyńskiego z Matką Andrzejową Korczyńską 

– Powiedział mi Wincenty, że mama życzyła sobie widzieć się ze mną, gdy tylko do domu wrócę. A ja także w ten piękny wieczór z Korczyna wracając postanowiłem bardzo poważnie, pomówić dziś z mamą o rzeczach mających dla mnie wagę wielką, niezmierną...
Spojrzała na niego, w oczach jej zamigotał niepokój.
– Słucham cię, mów! Może myśli nasze spotkały się i o jednym przedmiocie mówić z sobą pragniemy.
– Wątpię – odpowiedział – jestem nawet pewny, że mamie nigdy nie przyszło na myśl to, co ja dziś mamie chcę zaproponować, a raczej o co chcę bardzo usilnie prosić.
Uśmiechnął się do matki pieszczotliwie, z przymileniem i, schyliwszy się znowu, piękną białą rękę na czarnej sukni spoczywającą pocałował.
– Parions – zażartował – że propozycją moją mama będzie zdumioną... nawet oburzoną... oh, comme je te connais, ma petite, chére maman!... ale po namyśle i spokojnej rozwadze, może...
– Słucham cię – powtórzyła, a piękne jej oczy, których blask łzy i tęsknoty zgasiły, z niewysłowionym wyrazem powściąganej czułości spoczywały na tej pochylonej ku jej kolanom głowie, na którą, Boże! Ileż nadziei, ileż jej cudownych marzeń i namiętnych modlitw spłynęło!
Głowę podniósł, ale nie wyprostował się, tylko w poufnej i razem coś pieszczotliwego mającej w sobie postawie, ręki matki z dłoni nie wypuszczając mówić zaczął:
– Nieprawdaż, najlepsza mamo, że u stóp twoich i u twojego serca dziecinne i trochę późniejsze nawet lata spędziłem tak, jak spędzać je musiała la belle au bois dormant, słodko drzemiąca w swym kryształowym pałacu, wśród zaklętego lasu, którego nigdy nie dotykała jej stopa i z którego przychodziły do niej tylko wonie kwiatów i śpiewy słowików? Nieprawdaż, chére maman, że usuwałaś mię starannie od wszystkiego, co powszednie i pospolite, a przyzwyczajałaś w zamian do rzeczy pięknych, do uczuć delikatnych, do marzeń wzniosłych, nieprawdaż?

– Prawda – odpowiedziała.
– I to także jest prawdą, moja mamo, że przeznaczałaś mię do zadań i losów zupełnie niepospolitych, wysokich... a tak wszystko skierowywałaś, abym nie mógł i nie chciał mieszać się z szarym tłumem? Czy to jest prawdą, moja mamo?
– Tak – odszepnęła.
Z powstrzymywaną ciągle czułością, której Głucha obawa zwalczyć nie mogła, słuchała jego mowy płynnej, pełnej wdzięku i czuła na swojej ręce pieszczotę jego ręki miękką, delikatną. Takim, jakim przedstawiał się w tej chwili, łagodny, rzewny, na skrzydłach poezji kołyszący się, Zygmunt czarował ją zawsze i nie tylko ją jedną, bo i tę także duszę kobiecą, z którą rozstał się on przed godziną, a która długo jak ptak upojony kąpała się w tym czarze, i tę drugą, prawie dziecinną jeszcze duszyczkę, która teraz na dole tego domu tonęła w łzach i trwodze, i – wiele zapewne innych na szerokim świecie.
– Nieprawdaż, mon adorée maman, że potem sama wysłałaś mię w świat szeroki, gdzie wiele lat spędziłem wśród najwyższych wykwintów miast, wśród najwspanialszych widoków natury, na łonie sztuki... że przez te lata zupełnie odwykłem od tutejszej szarości i pospolitości, do których zresztą i nigdy przyzwyczajony nie byłem żyjąc w twoim idealnym świecie, tak jak zaklęta księżniczka żyła w swym kryształowym pałacu? Nieprawdaż, moja najlepsza, najrozumniejsza mamo?
– Prawda. Ale do czego zmierzasz?
– Zmierzam naprzód do tego, aby ci, ma chére maman, powiedzieć, że za wszystko, co wyliczyłem, jestem ci gorąco, niewypowiedzianie wdzięcznym...
Tu pochylony znowu ustami dotknął jej kolan.
– Następnie do tego, że przecież rzeczą jest niepodobną, zupełnie niepodobną, abym po takiej, jak moja, przeszłości, został na zawsze przykuty do tego kawałka ziemi, do tych stajen, stodół, obór... que sais–je? do tego okropnego Jaśmonta, który co wieczór przychodzi mi klektać nad głową o gospodarstwie... do tych... tych... que sais–je? zamaszystych i razem jak nieszczęście znękanych sąsiadów... Czyż to podobna? Moja droga mamo, czyż ktokolwiek, po takiej, jak moja, przeszłości, wobec takich, jak moja, ambicji i potrzeb może wymagać tego ode mnie?
Ręce szeroko rozpostarł, oczy mu się trochę szerzej niż zwykle rozwarły, zmarszczka przerznęła czoło. Silnie do głębi był przekonany, że wymaganie, o którym mówił, byłoby absolutnie niemożliwym i niesprawiedliwym. Pani Andrzejowa myślała chwilę. Do pewnego stopnia słuszności skargom syna nie odmawiała. Pamiętała wybornie o swoich własnych wstrętach i nieudolnościach. Po chwili z namysłem mówić zaczęła:
– Ciernie twojego położenia rozumiem dobrze. Wszystko to, co wyliczyłeś, czyni je dla ciebie trudniejszym, niż bywa ono dla innych. Jednak, moje dziecko, niczyje życie na tej ziemi nie może być wolnym od usiłowań, walk, cierpień i spełniania trudnych...
Prędko z krzesła wstając mowę jej przeciął:
– Dziękuję! Mam już tych usiłowań, walk i cierpień aż nadto dosyć. Utopiłem w nich dwa lata mego życia. J'en ai assez!
– Gdybyś był wyjątkiem... Ale... wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi...
Stając przed matką zapytał:
– Nie jest przecież życzeniem mamy, abym pomnażał poczet nieszczęśliwych?
W głosie jej czuć było trochę drżenia, gdy odpowiedziała:
– Nie ma na świecie matki, która by dziecko swoje nieszczęśliwym widzieć chciała, ale ja dla ciebie pomiędzy niskim szczęściem a nieszczęściem wzniosłym wybrałabym drugie.
– Któż tu mówi o szczęściu niskim? – zarzucił – czyż przyjemności wyborowych towarzystw, piękności wspaniałej natury, rozkosze sztuki stanowią niskie szczęście?
– Najpewniej nie. Ponieważ jednak tu się urodziłeś, tu są twoje obowiązki, tu żyć musisz...
– Dlaczego muszę? – przerwał – dlaczego muszę?
Ale właśnie przybyliśmy w rozmowie naszej, droga mamo, do punktu, na którym umieszczę moją propozycję... non! moją najgorętszą prośbę...
Zawahał się przez chwilę, patem znowu przed matką siadając znowu pochylił się ku jej kolanom i rękę jej wziął w swoje dłonie. Znowu też pieszczotliwie, z wdziękiem, z odcieniem rzewności i poetyczności, mówić zaczął. Mówił o tym, aby sprzedała Osowce, które były dziedziczną jej własnością, i aby z nim razem za granicę wyjechała. Mieszkać będą w Rzymie, Florencji albo w Monachium, każdego lata wyjeżdżać w góry lub nad morze. Kapitał osiągnięty ze sprzedaży Osowiec w połączeniu z tym, co Klotylda posiada i jeszcze w przyszłości od rodziców otrzyma, wystarczy im na życie, nie zbytkowne wprawdzie, ale dostatnie i bardzo przyjemne. Zresztą, on może jeszcze kiedyś i bardzo bogatym zostanie, gdy w otoczeniu stosownym artystyczne natchnienia i zdolność twórczą odzyska. Żyć i podróżować będą zawsze razem, przyjemności wysokich używać, wszystkie marzenia swoje spełniać, tylko trzeba, aby wydostali się stąd koniecznie, aby koniecznie i co najprędzej wynurzyli się z tego morza pospolitości, nudy i powszechnych złych humorów. Z lekka żartować zaczął:
– Nieprawdaż, moja złota mamo, że tu panuje powszechny zły humor? Wszyscy po kimś albo po czymś płaczą, zbiedzeni, skłopotani, przelęknieni... Stąd płynie melancholia, qui me monte á la gorge i dławi mię jak globus histericus tę biedną panią Benedyktową...
Raz tylko wyjeżdżałaś za granicę, droga mamo, i to dawno... jeszcze z ojcem. Nie znasz więc różnicy atmosfer... nie wyobrażasz sobie, ile znalazłabyś tam rzeczy pięknych, ciekawych, wzniosłych, prawdziwie godnych twego wykształcenia, smaku i rozumu!...
Milczała. Z głową podniesioną i spuszczonymi powiekami siedziała nieruchomo, nie odbierając mu swojej ręki, która tylko stawała się coraz zimniejszą i sztywniejszą. Na koniec cicho, ale stanowczo przemówiła:
– Nie uczynię tego nigdy.
Porwał się z krzesła.
– Dlaczego? dlaczego?
Podnosząc na niego wzrok głęboki i surowy odpowiedziała:
– Dlatego właśnie, co powiedziałeś... Dla tej właśnie melancholii...
– Ależ to jest wściek... pardon! krańcowy idealizm! Krańcową idealistką jesteś, moja mamo! Skazywać się na wieczny smutek, kiedy uniknąć go można, przyrastać do zapadłego miejsca na kształt grzyba, dlatego tylko że inne grzyby siedzieć w nim muszą – to idealizm bezwzględny, krańcowy idealizm!
Patrząc mu prosto w oczy zapytała:
– A ty, Zygmuncie, czy nie jesteś idealistą?
On! ależ naturalnie! Uważa się on za idealistę i nie przypuszcza nawet, aby go ktokolwiek o materialistyczne zasady albo dążności mógł podejrzewać. Ale w tym właśnie tkwi niemożność pozostawania jego tutaj. Spragniony jest ideałów i wyższych wrażeń, a otacza go sama pospolitość i monotonia. Idealistą zresztą będąc do ascetyzmu skłonności nie posiada. Fakirem ani kamedułą zostać nie może. Jest on człowiekiem cywilizowanym i posiada potrzeby zaszczepione w niego wraz z cywilizacją: potrzeby uciech i rozrywek pewnego rzędu, tu do znalezienia niepodobnych. Dla braku wrażeń pracować nie mogąc, nie ma także żadnych przyjemności, a całe dnie przepędzać bez pracy i bez przyjemności jest to życie prawdziwie piekielne, od którego oszaleć można, nie tylko już ze zmartwienia i tęsknoty, ale z samej nudy...
Unosił się. Od dawna już pracujące w nim niezadowolenie i zniecierpliwienie teraz, wobec oporu matki grożącego ruiną jedynemu jego ratunkowemu planowi, nadwerężało w nim nawet zwykłą wykwintność form. Wyglądał daleko mniej żurnalowo niż zwykle. Z rękami w kieszeniach surduta pokój przebiegał; kilka razy gniewnie i niespokojnie własną swoją postać obejrzał.
– Tu każdy – wołał – największy choćby idealista, najgenialniejszy artysta, przemienić się musi w opasłego wołu... Ciało prosperuje, a duch upada. Czuję w sobie okropną degrengoladę ducha... Prawdziwie i głęboko nieszczęśliwym jestem... Marnieję, ginę, wszystko, co jest we mnie wyższego, idealnego, przemienia się w żółć i tłuszcz!...
Przy ostatnich światłach kończącego się dnia pani Andrzejowa ścigała wzrokiem gwałtowną przechadzkę syna po pokoju i wtedy dopiero, gdy przerwał się na chwilę potok jego wpółzgryźliwej, wpółżałosnej mowy, głosem, który z dziwną trudnością wychodził z jej piersi, zauważyła:
– Czy zachęty do tej pracy, której pragniesz, i do tej, której nie lubisz, niejakiego przynajmniej wynagrodzenia braków, na które się skarżysz, nie możesz znaleźć w uciechach serca?... Ja kiedyś je posiadałam, znam więc ich moc i wagę. Jesteś, Zygmuncie, bardzo szczęśliwie ożeniony.
– Nie bardzo – sarknął.
Tak cicho, że zaledwie mógł ją dosłyszeć, zapytała:
– Czy nie kochasz Klotyldy?
Zakłopotany trochę, przechadzkę swą przerwał, stanął.
– Owszem... owszem... mam dla niej przywiązanie... dużo przywiązania... ale nie wystarcza mi ona.... do duchowych moich potrzeb nie dorosła... ta wieczna jej czułość i nieustanne paplanie...
Z żywością mu przerwała:
– Jest to dziecko, piękne, utalentowane i namiętnie cię kochające dziecko, które w słońcu twojej miłości i przy świetle twego umysłu dojrzeć i rozwinąć się może... Nie tylko za szczęście, ale i za jej moralną przyszłość odpowiedzialnym jesteś...
– Pardon! – przerwał – na pedagoga nie miałem powołania nigdy i do kształcenia żony mojej nie obowiązywałem się przed nikim. Ce n'est pas mon fait. Jest się dobraną parą lub się nią nie jest. Voilá! A jeżeli w tym wypadku są jakieś nierówności, ofiarą ich z pewnością jestem ja.
Plecami do pokoju zwrócony stanął przed oknem, za którym słońce, już niewidzialne, zapalało nad drzewami parku szeroki pas różowy. Przez kilka minut panowało milczenie, które przerwał stłumiony głos pani Andrzejowej. Czuć w nim było zdejmującą ją niewysłowioną trwogę.
– Zygmusiu, chodź do mnie... chodź tu... bliżej!
A gdy o parę kroków od niej stanął, szeptem prawie mówić zaczęła:
– Na wszystko, co kiedykolwiek nas z sobą łączyło, co kiedykolwiek kochałeś, proszę cię, abyś mi odpowiedział szczerze, zupełnie szczerze... Zlękłam się, widzisz, niezmiernie myśli, która do głowy mi przyszła... Uczułam niezmierny ciężar na sumieniu... Jednak pragnę wiedzieć prawdę, aby móc jasno rozpatrzeć się w położeniu i co jest jeszcze do naprawiania, naprawić, czego uniknąć można, uniknąć... Czyżbyś prawdziwie i stale kochał Justynę? Czyżby to uczucie było przyczyną tak prędkiego zobojętnienia twego dla Klotyldy? Czy... gdybym... zamiast zrażać, zachęcała cię była do ożenienia się z Justyną i gdyby ona była teraz twoją żoną, czułbyś się szczęśliwszym, mężniejszym, lepiej do życia i jego obowiązków uzbrojonym?
Zapytań tych, wysłuchał z trochę gorzkim, a trochę lekceważącym uśmiechem, po czym z rękami w kieszeniach i podniesionymi trochę ramionami przechadzkę po pokoju znowu rozpoczynając odpowiedział:
– Bardzo wątpię. Wie mama, że rozczarowałem się do niej zupełnie Zimna jest, przesądna, ograniczona, przybiera jakieś pozy bohaterki czy filozofki... Przy tym dziś właśnie zauważyłem, że ma takie zgrubiałe ręce i w ogóle wygląda więcej na prostą, hożą dziewkę niż na pannę z dobrego towarzystwa... Już też Klotylda daleko jest dla mnie stosowniejszą... bo delikatniejsza, staranniej wychowana i wcale ładny talent do muzyki posiada... wcale ładny... Tylko że ja dziwnie łatwo oswajam się ze wszystkim, a jak tylko oswoję się, zaraz mię nudzi... Ca dépasse toute idée, jaki ja mam głód wrażeń... Prawdziwie, pod tym względem nienasycony jestem i dlatego właśnie w tej tutejszej monotonii ginę, marnieję, przepadam...
Mówił jeszcze czas jakiś, ale trudno było zgadnąć, czy pani Andrzejowa go słuchała. Odpowiedź jego upewniła ją o dwóch rzeczach: naprzód o tym, że przez Justynę odtrąconym został, następnie, że żadnej z tych dwóch kobiet prawdziwie i stale nie kochał. Czy kogokolwiek lub cokolwiek mógł kochać? Powoli, powoli wyniosła kobieca głowa żałobnym czepkiem okryta chyliła się na pierś, w której wzbierała hamowana jeszcze burza uczuć, i podniosła się znowu wtedy dopiero, gdy Zygmunt kroki swe przed nią zatrzymując raz jeszcze ze zmieszaniem prośby i wyrzutu, pieszczotliwości i zniecierpliwienia pytać zaczął: czy cierpienia jego nie skłonią ją do wykonania planu, który ułożył? czy po namyśle, zimno na rzeczy spojrzawszy, nie zgodzi się na to, czego on pragnie i dla podtrzymania swoich twórczych zdolności, dla uniknięcia ostatecznej degrengolady ducha koniecznie potrzebuje?
Wtedy pani Andrzejowa głowę podniosła znowu i głosem, w którym brzmiała zwykła już jej wyniosłość i energia, odpowiedziała:
– Nigdy. Ja na te rzeczy nigdy zimno patrzeć nie będę. Dopóki żyję, nigdy na tej piędzi mojej rodzinnej ziemi, nigdy w tych ścianach obcy ludzie... obce bogi...
Nagle wybuchnęła:
– Wielki Boże! Ale po mojej śmierci ty to uczynić jesteś gotów... tak! ty to uczynisz pewno, gdy tylko ja oczy zamknę... Jak tchórz uciekniesz z szeregów zwyciężonych... jak samolub nie zechcesz łamać się chlebem cierpienia... Kawał Chrystusowej szaty rzucisz za srebrnik, ażeby kupić sobie życie przyjemne... Wielki Boże! Ależ ty chyba w chwili uniesienia... w dziwnym jakimś śnie okazujesz się takim... Zygmuncie, o! mój Zygmuncie! powiedz mi, że naprawdę inaczej myślisz, i czujesz...
Syn, spokojny i zimny, nie dając się unieść jej wybuchowi, jakby jej prawie nie słuchając mówił:
– Niech się mama nie unosi! Ależ, moja droga mamo, proszę się tak nie unosić! Któż tu mówi o samych tylko przyjemnościach życia? Mnie idzie o coś wyższego, ważniejszego... o moje zdolności... natchnienia...
– Czyż dusza artysty – zawołała – musi koniecznie być tylko motylem na swawolnych i niestałych skrzydłach przelatującym z róży na różę? Czy tu ziemia nic nie rodzi? czy tu słońce nie świeci? czy tu królestwo trupów? że żadnego błysku piękna i życia dokoła siebie znaleźć nie możesz?... że nic cię zachwyceniem czy bólem, miłością czy oburzeniem wstrząsnąć i natchnąć nie może? A ja marzyłam... a ja marzyłam...
Tu głos jej drżeć zaczął powściąganymi z całej siły łzami.
– A ja marzyłam... że tu właśnie, w otoczeniu rodzinnej natury, wśród ludzi najbliższych ci na świecie, twórcze zdolności twoje najpotężniej w tobie przemówią... że raczej tu właśnie najpotężniej przemawiać do nich będzie każda roślina i każda twarz ludzka, każde światło i każdy cień... że właśnie soki tej ziemi, z której i ty powstałeś, jej łzy i wdzięki, jej słodycze i trucizny najłatwiej wzbiją się ku twojej duszy i najpotężniej ją zapłodnią...
Stojąc przed nią w postawie zbiedzonej, prawie skurczonej, ręce gestem zdumienia rozkładał i prawie jednocześnie z nią mówił:
– Ależ ja tego wszystkiego nie znam... ja, ma chére maman, z tymi światłami, cieniami, słodyczami, truciznami etc., etc. od dziecinnych dni nie przestawałem nie zżyłem się... nie przywykłem do nich... wcale do czego innego przywykłem... Nie możnaż z cywilizowanego człowieka przedzierzgnąć się na barbarzyńcę z powodu... z powodu soków ziemi, z którymi się do czynienia nie miało!
Powoli, obu dłońmi opierając się o stół, bo może nogi posłuszeństwa jej odmawiały, powstała i zapłakała tak, jak płakała zwykle, bez łkania, bez najlżejszego drgnienia rysów, kilku grubymi łzami, które powoli stoczyły się po jej policzkach.
– Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina!– powoli wymówiła. – Zbłądziłam. Pomiędzy tobą a tym, co powinno być najwyższą twoją miłością, nie zadzierzgnęłam dość silnych węzłów. Mówiłam ci wprawdzie o tej miłości zawsze, wiele... ale słowa, to widać siew nietrwały... Zbłądziłam... Ale, dziecko moje...
Tu białe ręce modlitewnym gestem na staniku żałobnej sukni splotła.
– Nie karz ty mnie za mój błąd mimowolny... o, mimowolny! bo myślałam, że czynię jak najlepiej... Zamykałam cię w kryształowym pałacu i w dalekie światy wysyłałam, bo w myśli mojej miałeś być gwiazdą pierwszej wielkości, nie zaś pospolitą świecą, wodzem, nie szeregowcem. Widać zbłądziłam, ale ty błąd mój popraw. Pomyśl, głęboko pomyśl nad krótką historią swego ojca, którą znasz dobrze. Czy nie możesz z tego samego co on źródła czerpać siłę, męstwo, moralną wielkość? Twój ojciec, Zygmuncie, oprócz wielu innych rzeczy wielkich kochał ten sam lud, którym i ty otoczony jesteś, posiadał sztukę życia z nim, podnoszenia go, pocieszania, oświecania...
Nagle umilkła. W zmroku, który zaczynał już pokój ten napełniać, usłyszała głos drwiący i pogardliwy, który jeden tylko wymówił wyraz:
– Bydło!
O, Bóg niech będzie jej świadkiem, że pomimo wszystkich swoich instynktownych odraz i niedołężności nigdy tak nie myślała, nigdy na wielkie zbiorowisko ludzi, najbliższych jej w świecie ludzi, takiej obelgi, w najgłębszej nawet skrytości myśli swej nie rzuciła; że zbliżyć się do tego zbiorowiska, przestawać z nim, pracować nad nim nie umiejąc sprzyjała mu serdecznie i dla najnędzniejszej nawet istoty ludzkiej miała jeszcze życzliwość i choćby bierne współczucie. O, Bóg tylko jeden widział burzę przerażenia, którą w niej wzniecił ten jeden wyraz z obojętnie wzgardliwych ust jej syna spadły, bo on tej burzy, która jej głos odebrała, ani kredowej bladości twarz jej oblewać poczynającej nie spostrzegł i stając przed nią, jakby z milczenia jej chciał korzystać, mówić zaczął:
– Bardzo dobrze rozumiem, o co kochanej mamie najwięcej idzie. I jakże nie rozumieć? Soki ziemi, chleb cierpienia, Chrystusowe szaty, lud... słowem... jak mówi stryj Benedykt, to... tamto!... Nigdy o tym mówić nie chciałem, ażeby kochanej mamy nie gniewać i nie martwić. Szanuję zresztą wszystkie uczucia i przekonania, szczególniej tak bezinteresowne, o, tak nadzwyczajnie bezinteresowne! Ale teraz spostrzegam, że zachodzi konieczność szczerego rozmówienia się o tym przedmiocie. Otóż przykro mi to bardzo, j'en suis désolé, ale ja tych uczuć i przekonań nie podzielam. Tylko szaleńcy i krańcowi idealiści bronią do ostatka spraw absolutnie przegranych. Ja także jestem idealistą, ale trzeźwo na rzeczy patrzeć umiem i żadnych pod tym względem iluzji sobie nie robię... a nie mając żadnych iluzji, nie mam też ochoty składać siebie w całopaleniu na ołtarzu – widma. Proszę o przebaczenie, jeżeli mamy uczucia czy wyobrażenia obrażam, ale rozumiem, doskonale rozumiem, że osoby starsze mogą zostawać pod wpływem tradycji, osobistych wspomnień etc. My zaś, którzy za cudze iluzje pokutujemy, swoich już nie mamy. Kiedy bank został do szczętu rozbity, idzie się grać przy innym stole. Tym innym stołem jest dla nas cywilizacja powszechna, europejska cywilizacja... Ja przynajmniej uważam się za syna cywilizacji, jej sokami wykarmiony zostałem, z nią przez tyle lat pobytu mego za granicą zżyłem się, nic więc dziwnego, że bez niej już żyć nie mogę i że tutejsze soki tuczą mi wprawdzie ciało w sposób... w sposób prawdziwie upokarzający, ale ducha nakarmić nie mogą...
Słuchała, słuchała i może miała takie poczucie, jak gdyby ziemia spod stóp się jej usuwała, bo obie jej dłonie mocno ściskały krawędź stołu.
– Boże! Boże! – kilka razy z cicha wymówiła, a potem jedną rękę od stołu odrywając i ku oknu ją wyciągając, z trudem, zdławionym głosem zaczęła:
– Idź na mogiłę ojca, Zygmuncie, idź na mogiłę ojca! Może z niej... może tam...
– Mogiła! – sarknął – znowu mogiła! Już druga dziś osoba wyprawia mię na mogiłę! Ależ ja za mogiły bardzo dziękuję... przede mną życie, sława...
– Bez sławy, bez grobowca, przez wszystkich zapomniany, w kwiecie wieku i szczęścia ze świata strącony, twój ojciec... tam...
– Mój ojciec – wybuchnął Zygmunt – niech mi mama przebaczy... ale mój ojciec był szaleńcem...
– Zygmuncie! – zawołała, a głos jej dźwięczał zupełnie inaczej niż zwykle: przeraźliwie jakoś i groźnie.
Ale i on także miał w sobie trochę popędliwej krwi Korczyńskich, którą wzburzył niezłomny opór matki.
– Szaleńcem! – powtórzył – bardzo szanownym zresztą,.. ale do najwyższego stopnia szkodliwym...
– Boże! Boże! Boże!
– Tak, moja mamo. Niech mama mnie przebaczy, ale ja mam prawo mówić o tym, ja, który nie mogę zająć przynależnej mi w świecie pozycji, który nieraz w szczęśliwszych krajach czułem przybite do mego czoła piętno niższości, który o połowę uboższy jestem przez to, że mój ojciec i jemu podobni...
– Wyjdź! wyjdź stąd! – nagle głos z piersi wydobywając zawołała. – Co najprędzej, o! co najprędzej... bo lękam się własnych ust... o!...
Nie dokończyła, tylko z wysoko podniesioną głową i twarzą, której kredowa bladość w ramie czarnego czepka odbijała na tle zmierzchu, rozkazującym gestem wskazywała mu drzwi.
– Ależ pójdę! pójdę! z mamą o tych rzeczach rozmawiać nie podobna! Mogiły, złorzeczenia, tragedie! Co się tu dzieje! Co się tu dzieje! I o co? za co? dlaczego? Gdyby o tym gdzie indziej opowiadać, nikt by nawet nie zrozumiał i nie uwierzył!
Wyszedł i po cichu drzwi za sobą zamknął.



14 komentarzy:

  1. Temat rzeka i przy zapodanym przez Ciebie materiale moze rozbic sie na kilka watkow typu : mentalnosc, tradycja, wychowanie, konflikt pokolen....kazdemu mysli moga uciec w inna sciezynke rozmyslan.
    Mi pobiegly juz chyba w trzy strony.
    Zygmunt Korczynski mlody, jego matka stara- konflikt pokolen. My tak mamy z tesciowa ( dodam moze, ze to Niemka, moj maz jest Niencem) , ktora nie wyobraza sobie aby jej krwawica- dom , ktory wybudowala z mezem- mogl przejsc w obce rece. A na to sie jak na razie zanosi. Bo moj maz ma plan na starosc do Polski wybyc. Oj - zranilby serce matki, gdyb jej wywalil swoje zamierzenia na stol. Zranilby niemozebnie...scenka jak u Korczynskich by wynikla.
    Kiedys ludzie byli "zamknieci", wyjezdzali moze raz do roku- nie trzeba byc matka Korczynska, ktora raz w zyciu pojechala za granice. Znam ludzi ze straszego pokolenia ( to z naszej strony i to z innych panstw), ktorzy ani razu za granica nie byli. Korczynska to jednak swiatowa byla- bo jej i to w tamtych czasach choc raz sie udalo:)

    Mentalnosc- nosimy w sobie ten ciern cierpienia ...wychowani jestesmy na odpowiedniej literaturze historycznej, programach, akademiach....Polak, ktory jedzie na zachod ma na poczatku cierpiaca dusze- wyryte to w nas jest...dopoki nie zauwazymy , ze swiat ma na cierpienie warabane. Przyjemnosc sie liczy a cierpienie tak, czy owak bedzie dopadac, wiec trzeba na nie recepte znalezc. Milo i ladnie sie urzadzic i korzystac z tego urzadzenia.....odrzucac to co nadmierne w obowiazkach:)
    I druga sprawa, krajobraz...prawdziwy artysta wszedzie znajdzie natchnienie, slonce bedzei mu odpowiadalo, klimat , powietrze i kolory.... Bakula na zapytanie dlaczego wrocila do Polski, przeciez ma amerykanskie obywatelstwo stwierdzila, ze kocha pare rzeczy w Polsce, np.: nasze krajobrazy.... Polacy sa inni, ale nie zanczy , ze sa niewartosciowi. NA zachodzie, po poznaniu mentalnosci innych zaczelam doceniac nasza mentalnosc- wcale nie latwa, trudna i wkurwiajaca, ale te inne absolutnie nie sa mniej wkurwiajace.
    Ludzie uciekaja tylko i wylacznie z powodow materialnych. Gdyby w Polsce byl gospodarczy wyz nawalali by ci inni do nas:)) Mowi sie, ze nie samym chlebem zyje czlowiek... kiedy ma go pod dostatkiem wtedy moze i nie samym:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aniu tak wścibsko po babsku zapytam; -) Twój mąż mówi w języku polskim? Bo jeśli tak to podziwiam, bo ten nasz język polski strasznie trudny jest do nauczenia dla obcokrajowców zwłaszcza nie Słowian. Wiesz te sz., cz, ź, a już pisownia nawet polakom sprawia niekiedy kłopot.
      No tak ta różnica pokoleń moja mama jak wyjechała do Jugosławii zaczęła cierpieć na melancholie mickiewiczowską ;-) . Niektórzy są przyzwyczajeni do soków, ziemi. Jeśli chodzi o moją osobę ja jestem przyzwyczajona i związana z domem moich dziadków w pod krakowskich Jerzmanowicach, ale ani do miejscowości ani do kraju jakoś szczególnie przywiązana nie jestem może, dlatego, że więcej złego mnie tu spotkało niż dobrego mam na myśli ogólnie kraj a nie miejscowość.
      Jeśli chodzi o mentalność to naprawdę niektórzy mają dość tego, że w Polsce za bardzo żyć się nie da. Tu nawet nie chodzi o pieniądze, ale o mentalność utrudniania sobie życia. Prawie nic nie da się ruszyć do przodu np.. wiele osób nie mogą założyć własnej działalności gospodarczej ile ja się nasłuchałam, jakie mają problemy z urzędami. W miejscowości, w której mieszka moja mama próbowano stworzyć kawiarenko restauracje. Osoby, które chciały stworzyć takie miejsce nie otrzymały pozytywnej opini sanepidu, mimo że naprawdę spełniały wymogi . Ile mieli trudności właściciele delikatesów w tj. miejscowości oraz właściciele kwiaciarni już nie wspomnę. Poczytaj sobie mój post o Ojcowie to się przekonasz, że w Polsce niewiele można stworzyć. Więc naprawdę nie dziwie się, że młodzi ludzie chcą rzucić wszystko i uciec byle szybciej i byle dalej. Dlatego jakoś tak dziwnie zawsze miałam jakieś zrozumienia dla postaci Zygmunta Korczyńskiego.

      Usuń
    2. Nie. Moj maz nie mow po polsku. Ma za to dwie tlumaczki: mnie i corke...swietnie sie urzadzil, jak to facet:) Sporo rozumie w naszym jezyku, zanim sie poznalismy, on juz ponad 9 lat odwiedzal Polske. Wypowiada perfekcyjnie wyrazy , polskie zwroty...bez akcentu, ale samodzielnej mowy, plynnej nie opanowal.

      Trudno sie klimatyzuje w nowych miejscach, trwa to troche...sporo czasu zajelo mi przyzwyczajenie sie do Niemiec. Ich mentalnosc bedzie chyba dla mnie zagadka do konca. Taka jest i juz, tak samo jak z nasza mentalnoscia: taka jest i juz. Szkoda, ze ona nie ewoluuje, ze tyle luda emigruje, widzi swiat ....moze czerpac dobre wzory z innych i naprawic nasza mentalnosc. Wplywac na swoich bliskich w kraju- no nie wiem juz sama...moze ze mnie taki Dyzio marzyciel? :)
      Lubie polskie krajobrazy, polska literature, muzyke ( tu jestem raczej kosmopolitka), klimat zycia w Polsce lubie..... mam tam znajomych, z niektorymi udalo mi sie kontakt do tej pory utrzymac, bo wiadomo jak jest- po wyjezdzie ludzkie drogi sie rozchodza, a im wiecej lat rozlaki tym wiecej drzew wyroslo:)
      Zaczyna mi byc powoli w kraju, w ktorym jestem dobrze...powoli, ale trudno mi jeszcze powiedziec, ze tu jest moj dom:) Moze potrzebuje wiecej czasu niz normalnie?
      Poza tym ja w Polsce pozostawilam fajny swoj czas...milo go wspominam. Kupa swietnych kolezanek- towarzysko mialam wypas. Atmosfera w pracy dobra, mila, nie narzekalam.... Polska kojarzy mi sie z czasem beztroski ( choc w sumie wcale tak beztrosko nie bylo, ale bylo cos czego tu mi brak). A na obczyznie zaczely sie schody. Po prostu zaczynasz od zera.....wszystko jest inne, lacznie z reakcjami ludzi na pewne sprawy. Po prostu ...hm.... trzeba to przezyc:) Im mlodszym sie jest na tego typu przezywanie-tym lepiej , bo starsi ludzie napotykaja na sprawy, ktorych ani w sobie , ani na zewnatrz moga juz nie przeskoczyc:)
      Poznanie innej mentalnosci, ale tak do gruntu...ja tak mam...widze moja ( moze czasami nie widze) i widze mentalnosci, tradycje inna- widza ja od wewnatrz, nie na zasadzie :przyjechal Polak za granice i mieszka , trzyma sie z Polakami, ma partnera Polaka/Polke....ja nie mam w poblizu Polakow. W sumie mam, ale nasz kontakt jest sporadyczny, ot taki na czesc. Zmieniaja sie stosunki rodakow na obczyznie, wzajemne odnoszenie sie do siebie:)
      Postac Zygmunta Korczynskiego jest niegatywna. Sa pewne niuanse w jego charakterze, ktore nie pozwalaja mi spojrzec na niego pozytywnie. Zle wyraza sie o ojczyznie- nie znosze tego, kiedy inni pluja na kraj , z ktorego pochodza...mozna byc nie raz wnerwionym i cos tam strzelic, ale nie tak, ze ludzie idioci: "to, tamto", nie swiatowi, ciemniacy....ojciec szaleniec.....
      Chce sie tylko dobrze finansowo ustawic- matka sprzeda schede, Klotylda ma jakis tam posag, mozna sie ustawic na przyjemne zycie. Kiedy matka odmawia wspolpracy, wtedy staje sie chamem. ... to go dyskredytuje w moich oczach. Cham, prostak nic wiecej. Nastawiony na pogon za przyjemnoscia. Dlatego , ze na zachodzie jest wiecej rozrywek, dlatego tam chce byc....sprzyjaloby mu i polskie niebo, gdyby mu tylko rozrywek dostarczono, gdyby mial ten zachodni luz...

      Ma zly stosunek do kobiet- bawidamek... niedojrzaly, niestaly facet. W tym poszukiwaniu przyjemnych doznan galopuje , nawet i w romanse, nie baczac, ze ma JUZ OBOWIAZEK i ODPOWIEDZIALNOSC za druga osobe obok. I swoja postawa moze zniszczyc ja moralnie.

      Dlatego wybacz...nigdy Zygmunta Korczynskiego nie rozumialam:))

      Usuń
    3. No to rzeczywiście nie musiał płynnie nauczyć się polskiego jak jego damy mu pomagają; -) Każdy Aniu ma swoje doświadczenia, bo każdy jest inny.
      Co do Zygmunta Korczyńskiego rzeczywiście jego stosunek do kobiet jest instrumentalny, ale w tej epoce kobiety nie miały zbyt wiele do powiedzenia. Np. Zawsze mnie dziwiło to, że Justyna jedna z głównych bohaterek tej książki nie miała stosownego wykształcenia jak na tamtą epokę? Ona przecież była siostrzenicą Benedykta Korczyńskiego człowieka prawego a mimo to nawet na pensje jej nie posłano, aby chociaż mimo braku posagu nie odstawała od towarzystwa. Ona nie mówiła płynnie po francusku a znajomość tego języka była oznaką wykształcenia. Gdyby, chociaż skończyła pensje mogłaby zostać guwernantką i sam się utrzymywać, ale przede wszystkim mogłaby wyjść za mąż za np. jakiegoś urzędnika a nie za chłopa, co w tamtych czasach było oznaką degradacji społecznej. Nie wspomnę już, ze jej ojciec był po prostu nie gramotny umysłowo a ona się po prostu tam „chowała”.
      A skoro już mowa o literaturze to takim odpowiednikiem Zygmunta Korczyńskiego jest Izabela Łęcka z lalki także negatywnie oceniana postać niemniej jednak można ją uznać za taką prawdziwą współczesną Europejkę władającą kilkoma językami, obywatelkę świata, która czuję się jak u siebie zarówna we Francji, Włoszech czy Anglii . Po prostu kobieta światowa…;-)

      Usuń
    4. Benedykt Korczynski mial cala nieudana rodzine na glowie. Szwagra i siostrzenice, kuzynke Marte, ktorej zycie sie nie ulozylo i zostala sama ( jak na tamte czasy musial zajac sie nia jakis kuzyn, dac dach and glowa) zone z globusem ... dac im wszystkim wikt i opierunek. nie dziwie mu sie, ze najpier zadbal o wyksztalcenie wlasnego potomstwa. Szkoly tanie wtedy nie byly. Kase musial na wszystkich ciulac, a jak nie obrodzilo to i Salomon z proznego nie potrafil nalac. Wyslanie siostrzenicy na pensje byloby obciazeniem, ktoremu moglby nie podolac. Justyna wiec wychowywala sie przy Marcie. Pomagala jej w obowiazkach. Po prostu takie zycie.
      I co z tego, ze ci Leccy, i Zygmunt Korczynski byli swiatowcami jak byli marnymi ludzmi. Na co im ta ich swiatowosc? Dodawala im splendoru? Inni bili im poklony? Wiazalo sie to choc troche z byciem moralnie lepszym czlowiekiem? Absolutnie nie. Dlatego tez swiatowosc Izabeli i Zygmunta byla pusta:) tak dla nich samych jako i dla ludzi ich otaczajacych:)

      Usuń
    5. Zygmunt i Izabela jako ludzie rzeczywiście nie byli moralni , byli tylko dobrze wyedukowani , Chłopstwo było tam pokazane jako wartościowi ,prawi ludzie ,którzy żyli pracą , byli patriotami .
      Cytując tych dwóch bohaterów zastanawiałam się jak to jest dzisiaj z Polakami i ich patriotyzmem . Czy są patriotami czy też idea narodowościowa straciła na znaczeniu ? Czy zachłysnęli się tą europejskością , bo przecież zawsze chcieliśmy należeć do tego lepszego świata zachodu .

      Usuń
    6. Patriotyzm...to chyba zagadnienie, ktore moga probowac analizowac wszyscy w Europie. Lekarze niemieccy emigruja i to wcale nie w malych ilosciach do Szwajcarii. W naszym tutejszym szpitalu na dyzurach ( nie wiem jak to w Polsce sie nazywa ) na pogotowiu ( teraz zajarzylam) pracuje bardzo wielu lekarzy z krajow arabskich, islamskich, z Indii.... Nie wiem czy ci emigrujacy niemieccy lekarze maja problem z patriotyzmem? Po prostu czuja sie z pewnoscia Niemcami i tego nie ukrywaja, nie wstydza sie. tak, jak nie wstydza sie swojej decyzji opuszczenia ojczyzny, bo gdzies indziej warunki pracy sa o niebo lepsze. Nasz mlody kuzyn marzy o wybyciu do Stanow.
      Problem jak dla mnie lezy w czyms innym. Emigrujacy Niemiec nie bedzie chyba czul kompleksu, ze opuscil swoj kraj z powodow materialnych. Oni kojarza sie z dobra, solidna praca...natomiast Polacy maja czesto ow kompleks, bo my kojarzymy sie z czyms innym:))

      Usuń
    7. A nie jest to czasem spowodowane tym, że należeliśmy do bloku wschodniego? W tamtych czasach było wiele utrudnień w podróżowaniu. Mieliśmy żyć i pracować dla kraju, bo to jest wartość a ten, kto uciekał za granice był wrogiem, zdrajcą. Jeszcze można przeczytać, słyszeć takie głosy, że Polacy wyjeżdżający za granicę tą Polskę zdradzają, uciekają jak mówiła Andrzejowa Korczyńska nie chcę się dzielić chlebem cierpienia, lecz sprzedadzą się za Judaszowy Grosz. Na taką postawę ma wpływ nasza literatura martyrologiczna i patriotyczna.

      Usuń
  2. jesteśmy w unii,ale jeszcze lepiej by było Iv,gdyby i zarobki były porównywalne do tych unijnych,a nie tylko ceny...no niestety tak musze zacząć...
    przytoczyłaś fragmenty mojej o dziwo ulubionej lektury,bo z reguły lektur nie lubiłam,ale tę bardzo...a rozmowa matki z synem,to jest jakby dalej aktualne,tak myślę...i dotyczy to starszego pokolenia,bo dla nich,bardzo ważne jest przywiązanie do ziemi,jako tzw.ojcowizny...
    powiem tak:dobrze,ze młodzi są otwarci na nowe,mogą wyjeżdżać,studiować za granicą i potem maja o wiele większe możliwości dostać TAM pracę za taka kasę,by potem godnie żyć, bo tu w naszym kraju młodzi za te pensje nie utrzymają rodziny,nie kupią mieszkania samodzielnie,nawet kredyty są czasem niedostępne,bo nie ma wiekszość młodych zdolności kredytowej, mając umowy śmieciowe,a raty,kredyt trzeba spłacać...
    tak,to temat szeroki,ale będąc w unii, jeszcze jesteśmy w tyle...opornie nam to idzie,nie ma mądrego Gospodarza...
    pozdrawiam miło.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, co piszesz będzie jeszcze gorzej jak wejdziemy do strefy euro. Wtedy rzeczywiści trzeba stąd wyjechać. Skończymy jak Grecja tylko, że Grecja ma ciepły klimat, więc jeszcze jakoś przetrwają a w naszym polskim klimacie to będzie totalna katastrofa.
      Ja przyznam się szczerze, że myślę o wyjeździe na stałe za granice marzy mi się Francja, bo to jest kraj liberalny i będąc kobietą łatwiej się w niej odnaleźć, ale biorę także pod uwagę Włochy, (co wydaję mi się najbardziej realne) a nawet Hiszpanie. Już sobie kupiłam blondynkę na językach z włoskiego i hiszpańskiego no i uczę się francuskiego …
      Gdy ktoś mnie pyta, dlaczego chcę wyjechać odpowiadam pytaniem :A co ja w Polsce będę miała? Nikt nie zadaję już więcej pytań.


      Usuń
  3. Ja też lubię Nad Niemnem, ale bardziej Lalkę, jeśliby porównywać literaturę pozytywizmu. Dziękuję za taki obszerny cytat. Spodobało mi się to porównanie Korczynskiego do Izabeli Łęckiej. W tamtych czasach bardzo nieliczni przedstawiciele naszego narodu mogli pozwolić sobie na gruntowne kształcenie, co wiadomo wiązało się z zagranicą. Stąd płynna znajomośc języków. To nieporownywalne stulecia.
    11 lat w Unii to ogromne zmiany w Polsce, ja tak to dostrzegam i wyjazdy traktuje jako migracje, nie emigrację. Podobnie ludzie z Zachodu tak jezdzą po swiecie, mnostwo Anglikow marzy o Antypodach czy USA, Francuzi jezdzą do Azji do dawnych swoich kolonii, Niemcy jako wyksztalcony narod są wszedzie, np na Polwyspie Arabskim, Skandynawowie marzą o cieple nad M. Srodziemnym i w tysiacach emerytow opanowuja miasteczka Hiszpanii czy Portugalii.Tam wydają swoje dochody, nie u siebie. Do nas tez niedlugo przyjadą, bo nie wszystkim ludziom zachodu dobrze sie wiedzie na emeryturze, ale wtedy czesciej wybieraja Bulgarie, czy Chorwacje
    Mnie szkoda bardzo, ze w Polsce nadal tak slabo sie dzieje, ale po swoich doswiadczeniach z mężem stamtad, wiem, ze tylko z krajem ojczystym wiążę swoją przyszlosc. Nawet moje młode corki tak twierdzą, bo mają jakies zabezpieczenie tutaj na szczęście. Ale na wakacje córka-studentka chetnie popracuje za granicą.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No tak wiele się zmieniło dzięki Unii Europejskiej młodzi ludzie mogą np. studiować za granicą np. poprzez Erasmus lub zwyczajnie jak studenci miejscowi startować na zagraniczną uczelnie. Jeszcze przed drugą wojną światową nie było takiej możliwości mało, kto miał wogóle świadomość, że może o czymś takim marzyć. Teraz niezależnie gdzie mieszkasz czy to będzie wieś, małe miasteczko czy wielka metropolia każdy może wpaść na taki pomysł i go zrealizować. Jednym przyjdzie to trudniej innym łatwiej zależnie od zasobów, ale jest to osiągalne.
      Izabela łęcka jest żeńskim odpowiednikiem Zygmunta Korczyńskiego, dlatego można łatwo te dwie postacie porównać i dopatrzyć się wielu podobieństw.
      Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  4. "Czy większość Polaków uważa się najpierw za Europejczyków,"

    Na pewno jestem Kobietą,potem Polką i Europejką a na koniec Obywatelką Świata

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Twój komentarz niechcący poszedł mi do spamu i go nie zauważyłam, dlatego tak późno go zatwierdziłam .
      Rozumiem ja bardziej czuję się mieszkanką mojego regionu potem Europejką, obywatelką świata a na końcu Polką. Może, dlatego tak jest, ponieważ mam podwójne korzenie Polsko – serbskie ….
      Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń